 |
भाद्र २६, २०७३- आजभन्दा ४७ वर्षअघिको कुरा हो । म अमेरिकी अन्तरिक्ष अभियान अपोलो ११ को लुनर मोडेलको पाइलट थिएँ । मिसन कमान्डर नील आर्मस्ट्रङसँगै चन्द्रमामा पुगेको थिएँ । चन्द्रमाको सतहमा पहिले नील आर्मस्ट्रङ उत्रे । त्यसैले उनको नाम चन्द्रमामा पुग्ने पहिलो मानिसका रूपमा रह्यो । तर हामी सँगै गएका हौं । उनीलगत्तै केही सेकेन्डको फरकमा म पनि सतहमा ओर्लें । चन्द्रमाको सतहमा हामीले मिलेर करिब साढे तीन घन्टासम्म विभिन्न प्रयोगहरू गरेका थियौं । हामी चन्द्रमाको सतहमा ओर्लेेको दिन २० जुलाई १९६९ हो ।
चन्द्रमाको सतहमा ओर्लंदा त्यहाँको भुइँको धूलो ‘टेल्कम पाउडर’ जस्तै छरिएको थियो । त्यसैले त्यहाँ हिँड्दा जुत्ताको स्पष्ट डाम सतहमा पर्दो रहेछ । मैलै आफ्नो जुत्ताले चन्द्रमाको सतहमा बनाएको छापको फोटोसमेत खिचेँ । यो फोटो विश्वभरि नै चर्चित भयो । म त्यहाँको सतहबाट सम्मोहित भएँ ।
यानबाट ओर्लनासाथ मैले पहिलो पटक क्षितिजमा हेरें । चन्द्रमाको आकाशमा हेर्दा कालो मात्र देखिन्थ्यो । त्यहाँ केही उम्रिदैन । हावा पनि छैन । जीवनसमेत छैन । त्यस्तो ठाउँ पृथ्वीमा पाइँदैन । हामीले त्यहाँ अमेरिकाको झन्डा गाड्यौं । चन्द्रमामा बसेर त्यो झन्ंडालाई स्यालुट गर्नु मेरो जीवनको धेरै गर्व गर्ने खालको क्षण थियो । हामीले चन्द्रमाका केही फोटोसमेत खिच्यौं ।
पाइलटका रूपमा काम सुरु गर्दाताका मेरो आँखा चीलजस्तो थियो । मैले आफ्नो विमानचालक बुवाको पाइलालाई पछ्याएँ । म जेट फाइटर र पाइलट बनें । मैले ६६ वटा मिसनमा समेत काम गरें । मैले मिग १५ विमानसमेत उडाएँ ।
मेरो युद्घ विमान चलाउने अनुभवले नासाको चासोमा काम लाग्यो । यति मात्र नभएर मेरो गोताखोरी अनुभवले समेत अन्तरिक्ष यात्री बन्न सघायो । शून्य गुरुत्व बलमा काम गर्न सरल भयो । मैले अन्तरिक्ष यात्राहरूको क्रममा साढे पाँच घन्टा ‘स्पेस वाक’ गरेको थिएँ ।
हामी वर्षौंको कठिन परिश्रमपछि चन्द्रमामा पुगेका थियौं । यो परिश्रम एक, दुई होइन हज्जारौं जनाको परिश्रम थियो । यो अभियानमा हामी असफलसमेत हुन सक्थ्यौं । चन्द्रमामा नपुग्ने वा पुगे पनि त्यहाँबाट पृथ्वीमा फर्किन नसक्ने लगायतका धेरै नराम्रा सम्भावनाहरूसमेत थिए । चन्द्रमामा पुगेपछि मैले त्यहाँको सतहमा विभिन्न परीक्षणहरू गरें । मैले त्यहाँ आफ्नो फोटो आफैं लिएँ । अर्थात् अन्तरिक्षमा पहिलो सेल्फी लिएको थिएँ ।
चन्द्रमा पुग्ने अभियानको सफलताको सम्भावनाबारे हामीलाई कसैले भनेको थिएन । हामी तीनै जना अनुमान मात्र लगाउन सक्थ्यौं । पहिलो प्रयासमा सफलतापूर्वक चन्द्रमामा अवतरण गर्ने सम्भावना ६० प्रतिशत मात्र थियो । यस्तै घर सुरक्षित रूपले फर्कने सम्भावना ९५ प्रतिशत रहेको छलफल गथ्र्यौं । अन्तत: हामी चन्द्रमामा सुरक्षित रूपमा अवरण गर्यौं । यो टिम वर्क थियो । यसैले थुप्रै अप्ठ्यारोका बाबजुद हामी चन्द्रमामा पुग्न सफल भयौं । दृढ निश्चय, साहस र आत्मविश्वासले सफल भएका हौं । हामी मानवताका लागि चन्द्रमामा पुगेका हौं । अब भविष्यमा मंगल ग्रहमा मानव पुग्नुपर्छ । किनभने मानवताका लागि खोजी आवश्यक छ ।
अपोलो ११ अभियान
अपोलो ११ चन्द्रमामा ओर्लने पहिलो मानव अभियान थियो । यो अभियानको पाँचौं मानव उडान हुनुको साथै चन्द्रमासम्मको तेस्रो मानव उडान थियो । यो अन्तरिक्ष यान सन् १९६९ को जुलाई १६ तारिखमा क्यानडेली अन्तरिक्ष केन्द्रबाट बिहान ९ बजेर ३२ मिनेटमा प्रक्षेपण गरिएको थियो । यो यान पृथ्वीको कक्षमा प्रक्षेपणको १२ मिनेटपछि प्रवेश गरेको थियो । यानको कमान्डर नील आर्मस्ट्रङ र नियन्त्रण यान चालक माइकल कालिंस थिए भने चन्द्रयान चालकका रूपमा म थिएँ । पृथ्वीबाट पाँच दिनको यात्रापछि २० जुलाईमा हामीले चन्द्रमामा पाइला टेक्यौं, यो मावव जातिले पहिलोपल्ट चन्द्रमामा पाइला राखेको क्षण थियो ।
अपोलो ११ को प्रक्षेपणलाई १० लाख व्यक्तिले प्रक्षेपणस्थल नजिकका ठाउँहरूबाट हेरेका थिए भने करिब ६० करोड व्यक्तिले यसलाई टेलिभिजनमा हेरे । यो त्यसताकाको समयका लागि एउटा कीर्तिमान नै थियो ।
(चन्द्रामा पुगेका ८६ वर्षीय बज एल्ड्रिन गत साता काठमाडौं आए । उनी बिहीबार राजधानीमा एभरेस्ट साइन्स सेन्टरको कार्यक्रममा सरिक भए । त्यस क्रममा उनले बताएको चन्द्रमा यात्राको अनुभवलाई कान्तिपुरका अतुल मिश्रले शब्दमा उतारेका हुन् ।)
|
This is dummy text. It is not meant to be read. Accordingly, it is difficult to figure out when to end it. But then, this is dummy text. It is not meant to be read. Period.
ConversionConversion EmoticonEmoticon