 |
चकरपथभन्दा अलिकति भित्र रहेको सभ्यता हाउजिङको ठेगाना खोज्दै फटाफट हिँडिरहेकी थिएँ । अगाडिबाट आइरहेको कारभित्रको चिरपरिचित अनुहार देखेर झसङ्ग भएँ । गोरो अनुहारमा कालो चस्मा लगाएकी महिमा ड्राइभर सीटमा बसेका ज्ञानप्रसादसँग मस्की–मस्की गफ गरिरहेकी थिइन् ।
व्यस्त सहरी इलाकामा आफ्नो करतुत लुकाउन मास्क र कालो चस्मा निकै उपयोगी मानिन्छ । ठूल्ठूला अपराध गर्नेहरूले समेत मास्क र कालो चस्माभित्र आफूलाई लुकाएर हिँड्ने गरेको तथ्य प्रहरीको अनुसन्धानले पनि बताउँछ ।
वास्तविकता जस्तो भए पनि आज म भने काठमाडौंको धूवाँधूलोबाट जोगिन यी साधन प्रयोग गरिरहेकी थिएँ । मास्क र कालो चस्माले मेरो अनुहार हत्तपत्त चिन्न नसकिने भएको थियो । आफ्नै सुरमा मग्न महिमाले मलाई चिन्न सकिनन् । ज्ञानप्रसादलाई त मैले मात्र चिनेकी थिएँ । हाम्रो टोलभन्दा अलि माथि बस्ने उनी अकुत सम्पत्ति कमाएबापत अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगबाट मध्यरातमा पक्राउ परी टोलभरि चर्चित भएका थिए । पछि लाखौं रुपैंयाँ धरौटी राखेर उनी छुटे । आज अचानक ज्ञानप्रसादलाई महिमासँग देख्दा भने म आश्चर्यचकित भएँ । मैले उभिएर एकछिन हेरिरहे पनि गाडी भने मलाई नाघेर अघि बढिसकेको थियो ।
सोचें, उनले मलाई आफ्नो घर बोलाएर आफू भने कता जाँदैछिन् ? यी कुरा सोचे पनि गोडा भने उनले दिएको गन्तव्यतर्फ सोझिए । मनभित्र अनेक कुरा खेलाउँदै म उनले दिएको हाउजिङको गेटमा आइपुगें ।
हाउजिङको मूल गेटमा बसेका गार्डले मलाई रोके । कहाँ कसकोमा जाने इन्फर्मेसन मागे । ‘म घर नम्बर २६ मा आएकी, महिमाकी साथी हुँ ।’ मैले भनें ।
ए तपार्इं यहाँ आउनुहुन्छ भनेर मेडमले यो साँचो दिने भन्नुभएको छ । एउटा जरुरी काम भएकाले बाहिर गएकी मेडम आधा घन्टापछि फर्किहाल्नुहुन्छ रे ।’ भित्र गएर आराम गर्दै गर्नुहोला ।
‘ए हो र’ भन्दै मैले गार्डको हातबाट साँचो लिएँ । उति परबाट यति टाढा आइसकेपछि उनलाई नभेटी के फर्किहाल्नु भन्दै म उनको घरतिर सोझिएँ ।
व्यस्त बजारभन्दा दस किलोमिटर भित्र बनाइएको यो हाउजिङको परिकल्पना निकै आकर्षक लाग्यो मलाई । एकनासे चिटिक्क परेका दुई तले घरहरू । विभिन्न रंग संयोजन गरिएका घरका भित्ताहरू, उत्तिकै सुन्दर ।
स्वीमिङ पुल, कार पार्किङ गर्ने विशाल ठाउँ, ठाउँठाउँमा छाँट पारिएको दूबो, क्यारीभरि फुलेका फूलहरू आहा ! कति राम्रो ठाउँ । विदेशको कुनै स्थानको झझल्को दिने सुन्दरता । घर नम्बर छब्बीस । हलुका क्रिम कलर लगाइएको महिमाको घरतर्फ म सोझिएँ । गेट ढप्काइएको मात्र रहेछ खुलिहाल्यो । सफा र सिनित्त परेको सानो आँगनका छेउछाउमा ढकमक्क फुलेका फूल सजिएका थिए । ठ्याक्कै कम्प्युटर र टेलिभिजनमा देखाइने घरजस्तै सुन्दर थियो यो घर ।
म मूल ढोकाको ताल्चा खोलेर भित्र पसें ।
बंगला स्टाइलको घर तल किचन र बैठक अनि सानो बेडरुमसँगै माथि उक्लने भर्याङ । भित्र पनि उस्तै भव्य, उस्तै सजावट ।
म चुपचाप बैठक कोठाको सोफामा बसिरहें । बैठकका फर्निचर पनि सबै नयाँ लाग्थे । सबै वस्तुबाट नयाँ वासना छुटिरहेको थियो । नजिकै फूलचोकीको डाँडा देखिने यो ठाउँ निकै हरियो पनि रहेछ । हरिया डाँडाबाट निस्किएको चिसो बतासको झोक्का कोठाको झ्यालबाट पसेर मलाई स्पर्श गरिरहेको थियो । म यो घरकी नयाँ पाहुना भन्ने आभाष हावाको झोक्काले पनि पाइसकेको थियो । पवनको मीठो आत्मीयता पाएर म मनमनै मुसुक्क हासें अनि आनन्दित हुँदै महिमाका कोठाका वस्तुहरू नियाल्न थालें ।
कोठाका महँगा वस्तुहरूले वैभवशाली जीवनको परिचय पनि दिइरहेका थिए । साँच्चै उनका श्रीमान् के गर्छन् होला कुन्नि ? विदेशतिरबाट डलरको ओइरो नै लगाउँछन् जस्तो छ । अघि गाडीमा भेटिने ज्ञानप्रसाद को हुन् फेरि ? एउटा मामुली मानिसलाई यी सामान जोड्न त निकै गाह्रो पो हुन्छ । यही लेदरको सोफालाई मात्र ५० हजार पर्छ होला । म मनमनै सामानको जोडघटाउ गर्छु । भित्तामा टाँसिएको उनको तस्बिरले म उनीसँगको प्रथम भेटको स्मरण गर्छु ।
त्रिभुवन विश्वविद्यालयको समाजशास्त्र विभागमा पढ्न जाँदा उनी मेरी साथी भएकी थिइन् । क्याम्पसको पहिलो दिन साथीहरूसँग चिनजान एवं शिक्षकहरूसँग भेटघाट गर्ने तीव्र इच्छाले म समयमै क्याम्पस पुगेकी थिएँ । स्नातक तह उत्तीर्ण भएको पाँच वर्षजति एउटा एनजीओमा काम गरेर अधूरो पढाइ पूरा गर्न म विश्वविद्यालय भर्ना भएकी थिएँ ।
जति उमेर ढल्किँदै गयो उति पढाइको महत्व बुझिँदो रहेछ । म पनि एम ए पढ्न नपाउँदाको लघुताभाषले खुम्चिरहेकी थिएँ । पढ्नका लागि केही पैसाको जोहो गरेपछि पूर्णरूपमा विद्यार्थी जीवनमा समर्पित हुन अदम्य उत्साह र इच्छाशक्तिले क्याम्पसमा उपस्थित भएकी थिएँ ।
सम्भवत: पहिलो दिन भएर हो कि कक्षामा त्यति विद्यार्थी थिएनन् । म एक्लै आफ्नै विभाग अगाडिको चौरमा बसेर कलेज पढ्न आएका अन्य विभागका साथीहरूलाई हेर्दै बसेकी थिएँ । रङ्गीन पहिरनमा सजिएका हँसिला विद्यार्थीहरूको जमात निकै आकर्षक थियो । तनावरहित अनुहारमा उन्मुक्त हाँसो ल्याउँदै युवायुवतीहरू मस्किदै हिँडिरहेका थिए ।
‘तपाईं सोसोलोजीको विद्यार्थी हो ?’ एउटी गोरी र पातली युवतीले मलाई हातले औंल्याउँदै सोधिन् ।
‘हो’ मैले भनें । ‘बसेरै कुरा गरौं न है ।’ उनले भनिन् । ‘भैहाल्छ नि ।’ आफू नजिक बस्नुस् भन्ने इशारासहित मैले उनलाई छेउमै बसाएँ । सेता मिलेका राम्रा दाँत देखाउादै उनी हाँसिन् र ‘पहिले परिचय गरौं ?’ भन्दै आफ्नो नाम ‘महिमा सिजापति घर हेटौंडा’ भनिन् । मैले पनि आफ्नो संक्षिप्त परिचय दिएँ । एकैछिनमा हामी साथी बन्यौं । गफ गर्नका लागि हामीसाग प्रशस्त विषय थिए । तैपनि म पहिलो भेटमै हत्तपत्त खुल्न रुचाउँदिन । मलाई अरूका कुरा सुन्न असाध्यै रुचि लाग्छ । बोल्ने कम र सुन्ने बानी बढी छ मेरो । महिमालाई धेरै बोल्नुपर्ने रहेछ । गलामा पोतेको एक लुम र निधारमा लगाएको सानो टीकाले उनी विवाहित भएको कुरा स्पष्ट हुन्थ्यो तर यस विषयमा प्रवेश गरिएन । हामीले पढाइकै कुरा गर्दै क्याम्पस परिसरको फन्को लगायौं ।
केन्द्रीय पुस्तकालयमा गएर पुस्तकै पुस्तकको संसारमा एकछिन हराएपछि मन आनन्दित भयो । पुस्तकालयबाट निस्किएपछि क्यान्टिनमा गएर खाजा पनि सँगै खायौं । अब पर्सि आइतबार भेटघाट गरौंला भन्दै छुट्टियौं हामी । चार दिनसम्म महिमा कलेज आइनन् । अस्ति एक–अर्काको फोन नम्बर पनि लिइएन । यत्रो दिनमा कोर्स पनि कति अघि बढिसक्यो भन्ने लाग्यो । बिहीबार भने महिमालाई बाटैमा भेटें । ‘ल, किन हिजो–अस्ति नआएकी ?’ ‘मेरो छोरो बिरामी भएकाले आउन पाइन । अहिले अलि ठीक भएर आएकी ।’ महिमाले भनिन् ।
क्याम्पसमा अरू साथी पनि थपिएका थिए । महिमा नियमित कलेज आउन छाडेपछि मैले अर्कै एक जना नजिकको साथी बनाएकी थिएँ तर जब महिमा क्याम्पस आउाथिन् हामी सबै सँगै हुन्थ्यांै । उनी कलेज नियमित नहुनुका थुपै्र कारण देखाउँथिन् । कहिले अफिसियल काम, कहिले घरायसी समस्या, कहिले के, एउटा न एउटा कारण बताउँथिन् सधैं । यद्यपि उनले आफ्ना श्रीमान् कहाँ छन्, के गर्छन् त्यो कुरा भने कहिल्यै बताइनन् । उनको आशय थाहा पाएपछि हामी पनि उनलाई असजिलोमा पार्दैनथ्यौं ।
कुरा गर्न सिपालु र निकै राम्री भएकीले उनको बाह्य सौन्दर्यले पनि हामी प्रभावित थियौं । एक छोराकी जिम्मेवार आमा समस्याहरूसँग पनि जुध्नैपर्ला । पूर्णकालीन विद्यार्थी भएर पढ्न पनि त गाह्रै छ भन्ने लाग्थ्यो । कलेजमा सेमेस्टर प्रणाली लागू भएकाले नियमित क्याम्पस आउन पनि निवार्यजस्तै थियो । सम्भवत: त्यसैले होला उनले हप्तामा दुई तीन दिन आएर भए पनि कलेजमा आफ्नो उपस्थिति जनाइरहेकी थिइन् । पढाइलाई निकै महत्व दिएको र यसपट्टि प्रगाढ रुचि भएको कुरा उनको हाउभाउले जनाउँथ्यो तर पनि नियमित पढाइमा सरिक नभएको देख्दा उनको व्यवहार भने मलाई रहस्यमय लागिरहेको थियो ।
जाडो महिनाको एक महिने बिदा आउन लागेको थियो । यसबीच लामै समय हुने भएकाले मिलेसम्म साथीहरूको कोठा हेरौं, मिले कतै घुम्न पनि जाऊँ भन्ने सल्लाह भयो । भेटमा एक–अर्काका सुखदु:ख पनि साट्नुपर्छ भनेर हामीले कुरा मिलाएका थियौं । बिदा भएको पन्ध्र दिन बितिसक्दा पनि हामी साथीसाथी जुट्न भने सकेका थिएनौं । उपत्यकाबाहिर घर हुनेहरू उतैतिर लागे । यहीँ भएका साथीहरूसँग पनि भेट गर्न सकिएन । हामीले योजना बनाउनु मात्र भयो । आफ्नै जीवनको व्यस्तताले छपक्कै छोप्यो हामीलाई । क्याम्पस खुल्न एक हप्ता मात्र बाँकी थियो । महिमाले फोन गरिन् ।
‘ओहो ! साथी कहाँ हराएकी ?’ भन्न नपाउँदै महिमाले मलाई आफ्नो नयाँ घर हेर्न आऊ भन्दै निमन्त्रणा गरिन् ।
कहाँ हो तिम्रो नयाँ घर ?’ मैले सोधें । ‘ललितपुरको नयाँ बस्तीमा अवस्थित सभ्यता हाउजिङ घर नम्बर २६, उनले भनिन् । बरु भोलि बिहानको खाना यतै खाने गरेर आऊ न’ उनले भनिन् ‘बिहानको समयमा धेरै व्यस्त भइन्छ । घरमै खाना खाएर एघार बजे तिम्रो घरमा आउन भ्याउँछु’ मैले भनें ।
‘ल, ल तिम्रो मर्जी .....।’ महिमाले दिएको लोकेसनलाई कागजको चिर्कटोमा सारेकी थिएँ र त्यही हेर्दै म यहाँसम्म आइपुगेकी थिएँ । काठमाडौंको भीडभाड र कोलाहलबाट मुक्त । शान्त, सुरम्य र हरियाली वातावरणबाट जोकोही आनन्दित हुन्छ । म पनि एकछिन त यहाँको सौन्दर्यमा डुबिछु । एक्लै बस्दा एकछिन टोलाइछु ।
सधैं झोलामा एउटा न एउटा किताब बोकेर हिँड्ने मैले आज भने कुनै पनि किताब बोकिनछु । गफ गर्नै समय पुग्दैन कहाँ किताब पढ्न भ्याइएला र भनेर झोलाको किताब पनि झिकेर टेबुलमा राखेकी थिएँ । मोबाइल निकालेर हेरँे । नेट नभएको मोबाइल के हेर्नु छ र भन्दै झोलामै हालेँ । मेरो अगाडि टेबलमा एउटा डायरी थियो । मनले नमान्दा नमान्दै पनि हातले त्यो डायरी टिप्यो । अरूको पर्सनल डायरी हेर्न हुँदैन भन्ने थाहा हुादाहुँदै पनि डायरीका पाना अनायासै पल्टिए ।
यस्तो थियो लेखाइ, जसरी आजैदेखि पुरानो डायरी सकिएर नयाँ डायरीमा दैनिकी लेख्न थालें । मेरो नयाँ घरको प्रसङ्गले यसमा स्थान पायो । सम्भवत: यो पनि एउटा सुखद संयोग नै होला । आखिर मैले ज्ञानप्रसादलाई फसाएरै छाडें । पचास वर्षको ज्ञानप्रसाद मसँग यसरी मोहित भयो कि उसले मभन्दा अरू केही देखेन । लोग्ने मानिसहरू कति सजिलै तरुनीको जालमा फस्दा रहेछन् । त्यति मिलेको उसको परिवार श्रीमतीको ठाउँमा श्रीमती, छोराको ठाउँमा छोरा, छोरीको ठाउँमा छोरी, बंगला, कार, सबै थोकले भरिपूर्ण भएको मानिस पनि कति कमजोर रहेछ । एउटा बैंसालु युवती देख्नेबित्तिकै सम्पर्क बढाउन कति लालायित भएको ?
मेरो मुटु भने डायरी पढ्दापढ्दै महिमा आउँछे र अनपेक्षित घटना घट्ला भनेर छिटोछिटो धड्किरहेको थियो । म घरिघरि घरको गेटतिर हेर्दै छिटोछिटो पढिरहेकी थिएँ । मलाई डायरीमा लेखिएको कुराले असाध्यै तानिरहेको थियो । त्यसै पनि अरूको चियोचर्चो गर्न मानिसलाई खुब आनन्द लाग्छ । म पनि त्यो कुराबाट कसरी अछुतो रहन सक्थें र ?
डायरीमा लेखिएको थियो । यौनमा मैले दिनेजति सन्तुष्टि र आनन्द उसलाई कहिल्यै मिलेको थिएन रे । चरम सुख त उसलाई पहिले कहिल्यै भएको थिएन रे । ममा के त्यस्तो गुण रहेछ जो अरूमा थिएन । यही संसर्गको बेला त मैले उसलाई घर किनिदिने प्रस्ताव राखेकी थिएँ । कति सजिलै उसले मेरो घर किन्ने प्रस्ताव स्वीकार गरेको थियो । उसको पनि मसँग प्रस्ताव त थियो । मैले कहिल्यै उसको परिवार चिन्न नखोज्नु रे । उसले चाहेको बेला उसको तृष्णा मैले खुलेर मेटाइदिनुपर्ने रे । लुकीछिपी म उसकी मनकी रानी रे । उसकी अघोषित दोस्री पत्नी रे ।
ठीकै छ । मेरो छोराका लागि म पनि त उसलाई किन सौतेनी बाबु बनाउँछु र ? ऊ अंकलकै दर्जामा ठीक छ । अहिले मलाई सबैभन्दा अभाव खड्किएको यही घर नै त थियो काठमाडौंमा । फेरि मैले कसैलाई मेरो शक्ति र क्षमता पनि देखाउनु थियो । यो घर र बैंक ब्यालेन्स नै तीस–चालीस लाख भएपछि मलाई अब अरू के चाहियो ? अब आरामले छोरालाई पढाउँछु, मेरो अधूरो पढाइ पूरा गर्छु र ज्ञानप्रसादको इच्छा पनि पूरा गरिदिन्छु । उसले चाहेजसरी, उसले खोजेजसरी । पन्ध्र दिनअघि मेरो नाममा घर पास गर्ने दिन त ऊ अलि नभर्स भएजस्तो अनुभव गरें । रखैलका लागि खनखनी सत्तरी लाख तिर्नु चानचुने कुरा हो र ? एक प्रकारले फसेकै हो नि विचरा !
तर अर्वपति मानिसलाई केही लाख के ठूलो कुरा भयो र ? उसले मलाई घुमाउन मात्रै त बैंकक र मलेसिया लान्छ भने यति जोहो गरेर आफ्नै लागि रोमान्सको सुरक्षित गन्तव्य पनि त तयार गरेको हो उसले । न कसैले चियोचर्चो गर्ला भन्ने पीर, न कसैले जासुसी नै गर्ला भन्ने चिन्ता । जब निसले अनेक गरेर प्रशस्त धन कमाउँछन् पतनको बाटो पनि आफै खोज्दा रहेछन् । एउटा चिन्नु न जान्नुको महिलाले यौनतृष्णा मेटाएदिएकै भरमा यत्रो लाख बिछ्याइदिनु उसको पतनको बाटो होइन र ?
कतै उसको परिवारले यो कुरा थाहा पायो भने ! यसले मलाई के फरक पार्छ । म त बलियो भएर बसेकी छु । मेरो नाममा घर, मेरो नाममा बैंक ब्यालेन्स । डायरी पढ्दै थिएँ । गेटमा कोही आएजस्तो लाग्यो । हत्तपत्त डायरी बन्द गरेर जस्ताको तस्तै साबिकै अवस्थामा राखिदिएँ । एकछिन अघिसम्म महिमाप्रतिको मेरो सम्मान र आस्था छिनमै सिसाझैं झर्यामझुरुम भयो । उसले नैतिकता बन्धकी राखेर जोडेका यी भौतिक सामान कागजका जस्ता सस्ता, नक्कली र घिनलाग्दा लागे । एकछिन अघिसम्म सम्पन्नताको प्रतीक लागेको यो घर, घर नभएर रछ्यानजस्तो लाग्यो । डायरीका शब्दसँगै आँखै अगाडि मैले पनि त उसलाई ज्ञानप्रसादसँगै देखें । ऊ मैले सोचेकी प्यारी र सुवासिनी महिमा रहिनछ । म त गलत ठाउँमा पो आइछु ।
ब्यागबाट मोबाइल झिकें । उताबाट कोही नबोले पनि म एकोहोरो बोलिरहें । ‘ल ल आमालाई तुरुन्त अस्पताल लानू म आइहालें ।’ ‘किन के भयो ? कहाँ जानुपर्यो ?’ महिमाले आउँदा–आउँदै सोधी ।
‘हेर न, मेरी आमा भर्खर भर्याङबाट लडेर अस्पताल लाँदै छन् रे । म पनि दौडनुपर्यो ।’ मैले सरासर ढनँटिदिएँ । ‘ल एकछिन पनि बोल्न पाइएन । मैले आधा घन्टा कुराएँ ।’ महिमा के–के बोल्दै थिई ।
म उसको कुरामा कुनै चासो नदिई फटाफट गेटबाट बाहिरिएँ । महिमा आउनेबित्तिकै म निस्किएको देख्दा मूल गेटमा बसेको सुरक्षा गार्ड भने ट्वाल्ल परेर मैतिर हेरिरहेको थियो ।
|
This is dummy text. It is not meant to be read. Accordingly, it is difficult to figure out when to end it. But then, this is dummy text. It is not meant to be read. Period.
ConversionConversion EmoticonEmoticon