 |
उनीहरूको जीवन भूकम्प आउँदा जस्तो थियो अझै उस्तै रहेको अष्टमाया बताउँछिन् । ‘भूकम्प आउँदा जस्तो कठिनाइ भोगेका थियौं, अहिलेसम्म उही पीडा भोग्दै छौं,’ उनले भनिन्, ‘अझै यस्तो पीडा कति दिन भोग्नुपर्ने हो ।’
अष्टमायाको देब्रे आँखाले काम गर्दैन । उनकी कान्छी छोरी बौद्धिक अपांग छिन् । पतिको भरिया पेसाले खानलाउन कठिन भएको उनी बताउँछिन् । जेठी छोरी पूर्णिमा भने विद्यार्थी निकेतन उमाविमा कक्षा ५ मा अध्ययनरत छिन् । आफ्नो नाममा सम्पत्ति नभएको र भूकम्पअघि बस्दै आएको घर पनि ससुराको नाममा छ । ‘सासूससुराको मृत्यु भइसकेकाले घर भएको जग्गाको बाँडफाँड गर्न समस्या छ,’ उनले भनिन् ।
लगातारको वर्षाले शिविरमा बस्न कठिन भएको भूकम्पपीडितहरूको गुनासो छ । ‘पानी पर्नेबित्तिकै शिविर हिलाम्य हुन्छ,’ पूर्णिमाले भनिन्, ‘पानी चुहिने ठाउँमा प्लास्टिकले छोपेको छ, तैपनि चुहिन्छ ।’ इताछेंकै ८० वर्षीय शान्ता श्रेष्ठको पीडा पनि उस्तै छ । ०४५ सालको भूकम्पले भत्काएको घरसमेत बनाउन नसकेर कोठामा बसेको उनी बताउँछिन् ।
‘त्यही कोठा बसेको घर पनि भूकम्पले भत्काइदियो,’ उनले भनिन्, ‘आफ्नो नाममा लालपुर्जा छैन, जग्गा जमिन केही छैन । १५ महिनायता टेन्टमा बस्दै आएकी छु, यहाँबाट पनि कुन दिन हटाउने हो,’ उनले गुनासो गरिन् । ३ छोरी, १ छोराकी आमा शान्तालाई ०४५ सालपछिको जीवन कष्टकर भएको बताउँछिन् ।
काठमाडौं नाङ्लेभारेकी ७० वर्षीया पुतली विश्वकर्मा १५ वर्षदेखि भक्तपुरमा बस्दै आएकी छिन् । उनी भाडामा बस्दै आएको घर भूकम्पले भत्कियो । १२ वर्षीया नातिनीका साथ भक्तपुर १७, दूधपाटीस्थित भाजु पुख: किनारको अस्थायी टेन्टमा बसिरहेकी छन् । नाङ्लेभारेमा आफ्नो जग्गा–जमिन नभएकाले भूकम्पपछि शिविरमा टाउको लुकाउने जोहो गरेको उनी बताउँछिन् ।
‘अस्थायी टेन्ट मक्किएर प्वाल परेको छ,’ उनले भनिन्, ‘छोरीज्वाइँको मृत्यु भएको पनि वर्षौं भयो, नातिनीसँग बसेकी छु ।’
महानगरीय प्रहरी परिसर भक्तपुरको तथ्यांकअनुसार जिल्लाका २६ अस्थायी शिविरमा ६ सय ७४ परिवारका ४ हजार ३ सय ४ भूकम्पपीडित बसिरहेका छन् ।
|
This is dummy text. It is not meant to be read. Accordingly, it is difficult to figure out when to end it. But then, this is dummy text. It is not meant to be read. Period.
ConversionConversion EmoticonEmoticon